13 września 2015 roku, wieczór. Dostałam do wypicia buteleczkę tymbarku, Kakowiec, z ciekawości bo nigdy nie piłam. Otwieram, piję, całkiem dobre. A pić się chciało konkretnie. Przypominam sobie, że przecież na wieczku jest zawsze jakieś hasło. Tymbarkowe ciasteczko z wróżbą. Idź w świat. Tak, to ten moment, coś we mnie pękło. 

13 sierpnia 2015 roku, dzień przed najgorszym dniem mojego życia. Wstaję, 6 rano, w kilkudziesięciu stopniowym upale zasuwam na hali. Rozmawiam z koleżankami, całkiem sporo w ostatnim czasie. Że tak być nie może, jak długo tak można, jaka przyszłość mnie czeka. Wizja nie była zbyt piękna, jak i ówczesna rzeczywistość.

Miejsce zamieszkania: miasteczko nie osiągające nawet pięciu tysięcy mieszkańców. Zawód: formalnie bezrobotna, nieformalnie niekoniecznie. Czas przebywania w domu: 12 godzin, z czego 7 godzin snu. Status związku: pomińmy. Wizja przyszłości: kura domowa z tytułem magistra, ewentualnie zatrudniona u jednego z lokalnych prywaciarzy, wyzyskiwaczy.

1 lipca 2016 roku. W dwa miesiące zaliczone trzy kraje. Stała praca, studia na finiszu. Francuski taki piękny (a jaki znienawidzony z tej miłości szczerej) język. Miejsce zamieszkania: Kraków. Czas przebywania na mieszkaniu: oprócz snu, dosłownie kilkanaście minut.

Witamy w dorosłym świecie

Świecie, w którym nikt nie będzie dyktować mi jak mam żyć. W którym mogę osiągnąć wszystko co będę chciała. Bo tak na prawdę wszystko jest możliwe, wystarczy tylko przestać zasłaniać się ciągle wymówkami, wziąć się w garść i do dzieła. Jeśli zawsze będziemy słuchać tego co inni o nas powiedzą, nigdy nie ruszymy do przodu. Wymówki i opinia innych to ostatnie rzeczy, na jakie dzisiaj zwracam uwagę. Bo przecież nikt inny nie przeżyje mojego życia za mnie, prawda?

Ps.Jeszcze tylko 10 dni i spełni się marzenie mojego życia <3

Był taki okres w moim życiu, że broniłam się przed tą aplikacją rękami i nogami. Nie potrafiłam ogarnąć, dlaczego można z niej korzystać tylko z poziomu telefonu, czemu nie mogę wrzucać zdjęć z komputera i generalnie jaki ma w ogóle cel? No nic, kolejne medium społecznościowe, celu większego więc nie ma. Ale ostatecznie i ja uległam modzie na instagram.

Przyznam się szczerze, mój profil jest jak milion innych. Jakieś stylóweczki, czasem selfie, ładnie podane jedzonko, kawa (no bo co to za instagram, bez instacoffee?), ubrania, kosmetyki, psy itp. Itd. Ostatecznie jestem jedną z wielu owiec w wielkim tłumie. I tu się pojawia problem, jak dotrzeć do potencjalnych odbiorców? Jak ich zaciekawić?

Pierwsze i najważniejsze – hashtagi. Długo wrzucałam zdjęcia na swój pierwszy profil bez konkretnych opisów i bez hashtagów. Z czystego lenistwa. I to był błąd. Dopiero gdy zaczęłam dodawać znaczniki zauważyłam jak lajki poleciały z nieba. I obserwatorzy. Pod każdym zdjęciem możemy dodać do 30 znaczników. A jeśli nie mamy na nie pomysłów, możemy skorzystać z gotowych generatorów, lub sprawdzić zestawienia najpopularniejszych na takich stronach jak np. Top Hashtags.

Sama mam z tym problem. Moje otoczenie nie jest śnieżnobiałe, abym zawsze i wszędzie mogła zrobić efektowne, iście blogerskie zdjęcie. Tak naprawdę często jest to kwestia odpowiedniego przefiltorowania zdjęcia, tak aby nabrało konkretnego charakteru. Obecnie istnieje masa programów graficznych dysponujących różnymi ciekawymi filtrami. Modyfikując je, możemy stworzyć jeden, własny, charakterystyczny dla naszego profilu filtr.

Postaraj się wrzucać zdjęcia w miarę regularnie. Dodawanie nowych postów raz na jakiś czas, sprawia że potencjalni obserwatorzy wręcz zapominają o naszym istnieniu. Trzeba też uważać, aby nie przesadzać w drugą stronę, wrzucanie na raz kilkudziesięciu zdjęć również odstrasza potencjalnych czytelników.

Oznaczaj inne fanpage związane tematycznie z twoim. Wrzuciłaś zdjęcie nowych butów? Otaguj sklep, w którym je kupiłaś. Dzięki oznaczeniu, mogą oni wrzucić repost twojego zdjęcia, co dodatkowo sprowadzi obserwujących do Ciebie.

Postaraj się umieścić na zdjęciu coś konkretnego. Zastanów się przed jego wrzuceniem, co ono przedstawia? Czy jest to ciekawe? Wrzucenie dziesiąty raz w ciągu miesiąca zdjęcia naszego psa, czy kawy którą pijemy codziennie jest po prostu nudne. Pomyśl, czy Ty dałbyś lajka temu zdjęciu zanim sam będziesz oczekiwać ich od obserwujących.

Nie ma co się oszukiwać, zdjęcia niewyraźne, robione tzw. cegłą, prześwietlone, selfie z lampą… Ile można. Zapewnij swojemu obserwatorowi przyjemność oglądania zdjęć. Każdy z nas woli patrzeć na ładne, estetyczne zdjęcia zamiast na przeszumione, niewyraźne, nie przedstawiające niczego konkretnego.

Ostatnia i najważniejsza rada – po prostu bądź! Komentuj (tylko sensownie!), udzielaj się, odpowiadaj na komentarze innych. Obserwatorzy chętniej przyjdą do Ciebie i zostaną na dłużej, jeśli będą widzieć że przykładasz się i zależy Ci na tym, co robisz.

Każdy z nas mimowolnie codziennie kłamie. A to nie zrobiliśmy czegoś i trzeba jakoś się wytłumaczyć szefowi. A to koleżanka pyta nas czy dobrze wygląda w sukience, a nam nie wypada powiedzieć że wygląda wprost tragicznie. Producent tabletek wciska nam kit że po miesiącu schudniemy 10 kg. I tak wszędzie, na każdy temat jesteśmy bombardowani kłamstwami.

Historia z życia wzięta. Miałam kiedyś kolegę. Dobrego kumpla, przyjaciela. Na przyjaźni z mojej przynajmniej strony się kończyło. Dajmy mu na imię Grześ. Grześ zawsze miał tendencje do bajkopisarstwa. Czego to Grześ nie załatwi (a nie załatwiał), jakich to Grześ nie miał znajomości (ba, a jakie osobistości), czego to Grześ nie potrafił.

Ja rozumiem, że są ludzie z tendencją do takiej wybujałej wyobraźni. Osobiście takich ludzi nie trawię, bo sama wolę być szczera do bólu i nie owijać w bawełnę. No ale Grzesiowi tak bardzo zależało na tym, abym odwzajemniła jego uczucia, że gotów był posunąć się do wymyślenia iście boskich kłamstw. I tak oto Grześ stwierdził, że jest nieuleczalnie chory i zostało mu parę miesięcy życia.

Generalnie jestem osobą, która jeśli kogoś lubi, to jej na tej osobie zależy. Przyjaźń przede wszystkim. Nie wspomnę jak potrafiłam się przejmować i martwić, bo szkoda o takich rzeczach pisać. Koniec końców wszystko okazało się jedną wielką konkretną ściemą. Efekt? Zawsze byłam osobą  nieufną wobec obcych, ale teraz ciężko jest mi uwierzyć w większość rzeczy jakie się mi obiecuje.

Każdy z nas z natury chce się chronić, dzięki kłamstwom unikamy więc wielu negatywnych sytuacji. Chcemy być postrzegani w dobrym świetle, wymyślamy więc najróżniejsze kłamstwa. Ukrywamy swoje błędy, wyolbrzymiamy, lub wymyślamy superlatywy. Boimy się wyrażać swoje myśli i uczucia, a to sprawia, że kłamiemy.

Kłamstwo jest najprostszą metodą na to, aby wpłynąć na nasz wizerunek. Kłamstwo odruchowe, mówimy, robimy coś co jest sprzeczne z nami tylko po to, abyśmy byli lepiej postrzegani. Działanie takie sprawdza się jedynie na krótką metę, w dłuższym czasie niestety wszystkie kłamstwa tak czy siak wychodzą na jaw.

Często nie mówimy całej prawdy, pomijamy niektóre rzeczy, ukrywamy informacje. Nie jest to definiowane jako kłamstwo, ale efekt jest taki sam. Przestajemy być wiarygodni, oszukujemy innych. Często takie działanie jest używane w technikach manipulacyjnych. Metoda ta na dłuższą metę niestety również się nie sprawdzi.

Każdy z nas to zna. Jesteśmy zmęczeni, nie mamy ochoty z kimś rozmawiać, najprościej więc komuś ściemnić i go zbyć. Z jednej strony nie chcemy kogoś obarczać naszymi problemami, z drugiej jednak niektóre osoby mogą poczuć się urażone takim traktowaniem, zwłaszcza gdy im na nas zależy.

Jaki Grześ miał więc cel? Zapewne chciał zbudować „lepszy” (o ile można takiego słowa w tym partykularnym przypadku użyć) wizerunek samego siebie. Grześ się niestety przeliczył, ponieważ jak każde, kłamstwo wyszło na jaw i dowiedziały się o tym fakcie zapewne osoby, których nie planował wtajemniczać w swoją niecną intrygę. Tylko ja wciąż się zastanawiam, jak można było mieć tak poronione pomysły.

Udało się. Zakupiliśmy karnet na siłownię, wróciłyśmy z galerii obładowane torbami, a w nich najmodniejsze Nike, legginsy i top z H&M’u i designerski bidon na wodę, który akurat był na promocji w Empiku. Idziemy na siłownię. Raz, drugi trzeci. Tak mija tydzień, drugi, może miesiąc. I co potem? A tu wyskoczę z Anią na zakupy, a tu mam randkę, pójdę jutro. Nie chce mi się, zmęczona jestem. Drugiego karnetu już nie kupuję. W butach teraz śmigamy na zakupy, a legginsy leżą na dnie szafy.

Motivation’s already dead. No właśnie, co teraz? Tak bardzo się nakręciliśmy, a znów nie wyszło. Dalej jestem gruba, dalej siedzę w biurze i wcinam kolejny kawałek pizzy. Jak więc zmotywować się do regularnych ćwiczeń? Jak sprawić, żeby zawsze się nam chciało tak bardzo jak na początku? Z czasem każdemu trenującemu zaczyna brakować „kopa” do dalszej pracy. Nie warto jednak wówczas od razu się poddawać, no nie?

Ustal sobie REALNY cel

Poprawienie kondycji, przebiegnięcie 10 km, kilka kilogramów mniej, kilka centymetrów mniej. Wszystko z umiarem. Małe sukcesy cieszą bardziej i są bardziej realne do osiągnięcia, niż założenie – schudnę 5 kg w dwa tygodnie. Dwa tygodnie upłyną na codziennych morderczych treningach, ciało nadal nie będzie wyglądać jak z magazynu, a motywacja upadnie momentalnie.

Urozmaicaj ćwiczenia

Po pierwsze po miesiącu powtarzania tych samych ćwiczeń najzwyczajniej się nam znudzą. Po drugie, ciało nie jest głupie i samo po pewnym czasie dostosuje się do treningów, a co za tym idzie będzie wykonywało tę samą aktywność, kosztem mniejszego zużycia energii.  Skąd wziąć pomysłu na ćwiczenia? W sieci znajduje się masa różnego rodzaju gotowych zestawów. Oprócz tego warto zorientować się w ofercie programowej naszej siłowni.  

Wzajemna motywacja

Masz problem z automotywacją? Nic tak nie daje kopa jak druga osoba. Namów koleżankę, chłopaka, kogokolwiek. Wzajemne kopniaki zawsze pomagają. Nie chce Ci się dzisiaj ćwiczyć? Koleżanka zawsze może Cię wyciągnąć. 

Systematyczność

I konsekwencja. Jeżeli zakładamy, że ćwiczymy 3 razy w tygodniu to tego się trzymamy. Trening wykonywany w jednym tygodniu tylko raz, w drugim trzy, w trzecim dwa, a w czwartym wcale to trening nieefektywny. Oczywiście, czasem dłuższe przerwy wypadają z przyczyn od nas niezależnych (np. wyjazd, choroba). Ciężko jest wrócić do aktywności do przerwy, ale nie należy odpuszczać!

Wymówki na bok

Nie chce mi się, nie mam czasu, mam pracę, muszę pisać licencjat… Myślisz że tylko ty masz obowiązki? Osoby, które są wysportowane i mają codziennie czas na trening żyją jedynie sportem? Nie. Każdy z nas ma masę obowiązków. Kluczem jest tutaj dobra organizacja czasu.

Mam nadzieję, że po przeczytaniu tego zastanowicie się nad tym, co tak naprawdę was demotywuje do ćwiczeń i ruszycie przysłowiowo tyłek z kanapy. Nikt tak naprawdę nie jest w stanie nas popchnąć do działania lepiej niż my sami.